Ženski rukomet zauzima posebno mjesto u sportskoj istoriji Crne Gore. Na parketu dvorana širom naše zemlje gazile su žene, velikani ovog sporta. Od Ljiljane i Svetlane Mugoše, Zorice Pavićević i dobro poznatih imena koja su bila u vrhu savremenog svjetskog rukometa: Bojana Popović, Maja Savić, Katarina Bulatović, Marija Jovanović, Sonja Barjaktarović, Majda Mehmedović, Jovanka Radičević…

 

Toliko je istorijskih trenutaka sažeto na ovom fizički malom prostoru, trenutaka koji su obilježili crnogorski i evropski rukomet, da ne iznenađuje što nam rukometne velesile poput skandinavskih zemalja ponekad zavide. Pune dvorane ,,Morače” obojene u plavo, prvi evropski klupski trofeji za tim iz Titograda, a kasnije i Podgorice, slike koje sanjaju sportisti i podrška ljubitelja rukometa kakva se rijetko viđa.

 

Sve priče ŽRK Budućnost neraskidivo su vezane sa nacioanlnim timom, jer je upravo taj klub bio prvi dom za najveći broj naših reprezentativki. I one prošle, ali i buduće ,,Lavice” svoje prve evropske korake napravile su u ,,plavo-bijelom” dresu, koji ih je vodio do crvenog, do dresa koji je simbol borbenosti, želje za pobjedom i požrtvovanosti.

Priča o reprezentaciji počinje 2006. godine, ali ona ima duboke korijene. Ova zemlja nikada nije niti će prestati da bude riznica rukometnih talenata, a tu tezu potvrđuje i činjenica da Crna Gora ima rezultate koji nas svrstavaju u vrhu evropskih i svjetskih timova.

POČETAK REPREZENTATIVNE PRIČE

Prve godine nacionalnog tima bile su početak koji obećava. Od 2006. do 2010. godine, reprezentacija je pokazala kroz kvalifkacije za Evropska, ali i Svjetska prvenstva da posjeduje kvalitet i da je samo pitanje trenutka kada će ,,Lavice” upisati svoj debi na velikom takmičenju.

Nikola Petrović, prvi selektor nacionalnog tima, vodio je ,,Lavice” kroz prve kvalifikacije. Put do EHF Euro 2008 počeo je savršeno. Crna Gora je ubjedljivo trijumfovala protiv Azerbejdžana 31:21, a potom savladala i Švedsku 34:26. Poraz je uslijedio od domaćina kvalifikacija, selekcije Slovačke, 30:34. Za kraj grupne faze kvalifikacija, izabranice Nikole Petrovića upisale su trijumf nad Portugalom 33:26 i otišle u plej-of. Protivnik je bila Hrvatska, a prvi meč u Podgorici pred punom ,,Moračom” bio je ostvarenje sna: Crna Gora ja slavila 40:35 i bila je na korak do plasmana. Ipak, u hrvatskom gradu Kutina, domaćin je slavio ubjedljivih 31:23 i srušio san ,,Lavicama.” Crna Gora je ostala bez plasmana na EHF Euro, ali do debitantskog nastupa nismo čekali dugo.

Naredne kvalifikacije ,,Lavica” vodio je novi selektor. Mađarski stručnjak Gyula Zsiga ispisao je istoriju sa nacionalin timom tako što je, sa pet pobjeda i jednim remijem, obezbjedio Crnoj Gori prvi plasman na Evropskom prvenstvu!

Sa velikim izazovom došao je i novi selektor, pa je tako Crna Gora na put u Dansku i Norvešku na EHF Euro 2010. godine otišla sa Draganom Adžićem. Ovaj šampionat za ,,Lavice’’ predstavljao je prekretnicu. Šešir nam je donio grupu B gdje su nas čekale Rusija, Hrvatska i Island. Dvije pobjede i jedan poraz odveli su nas u glavnu rundu takmičenja, a ,,Lavice’’ su prvi šampionat Evrope završile na 6. mjestu.

Debitanski nastup bio je udarna kapisla za najveći uspjeh koji će se dogoditi samo 8 godina po formiranju nacionalnog tima. Naše rukometašice našle su mjesto među najboljim igračicama na turniru, a 2012. će pokazati Evropi i svijetu kako rukomet izgleda kada tim gazi srcem.

CRNA GORA NA TRONU EVROPE

Spoj talenta, nevjerovatne borbe i sinergije cijelog tima došao je pod lupu evropske i svjetske javnosti kada su ,,Lavice” bile u samom vrhu ženskog rukometa.

Godina 2012. ostaće urezana u srcima svih ljubitelja crnogorskog rukometa, ali i sporta uopšte. Sve je počelo na Olimpijskim igrama u Londonu, osvajanjem srebrne medalje u jednoj od najdramatičnijih utakmica u istoriji rukometa, a nastavilo se u decembru na Evropskom prvenstvu održanom u Srbiji.

Od 04. do 16. decembra 2012. godine, mnoge evropske selekcije imale su u podsvijesti samo jedan tim: Crnu Goru. Bilo je jasno da, nakon uspjeha iz Londona, ,,Lavice” žele da zagrizu najsjajnije odličje. Izabranice Dragana Adžića grupnu fazu igrale su u Vršcu, u grupi D, gdje su uzele maksimalnih 6 bodova. Bez velikih problema savladani su Island, Rusija i Rumunija, a potom je uslijedio ,,ozbiljnijih” dio takmičenja i rivali koji bi potencijalno mogli da sruše ono o čemu su svi u Crnoj Gori tog decembra priželjkivali.

Druga grupa glavne faze imala je svog lidera – Crnu Goru. Četiri pobjede i poraz od Njemačke pozicionirali su ,,Lavice” na prvo mjesto. Olimpijske vicešampionke otišle su u polufinale, a rival je dio domaćin. Srbija je tražila prolaz do borbe za zlato, a nakon 30 minuta igre činilo se da mogu pobjediti ,,Lavice”. Ipak, u drugom poluvremenu, crnogorske rukometašice pojačale su igru, a sa osam golova Milene Knežević i šest pogodaka Katarine Bulatović, Crna Gora je izborila plasman u finale Evropskog prvenstva.

Ni ova borba za zlato nije prošla bez dobro poznatog protivnika, Norveške, ali i velike drame. ,,Kombank Arena” gledala je produžetke, što je u rukometu rijetkost. Nakon prvih 30 minuta igre, gol prednosti imala je crnogorska selekcija. Nastavak igre bio je ,,gol za gol”, da bi nakon posljednjeg zvižduka španskog sudije rezultat bio 24:24. Produžeci nakon iscrpljujućih 60 minuta igre nisu bili ni malo laki, ni za jednu ni za drugu ekipu. Prva nadoknada je donijela neriješen rezultat od 4:4, ali poslednjim atomima snage ,,Lavice” izborile su dugo čekanu pobjedu – 3:6 stajalo je semaforu, Norveška je savladana i ,,Lavice” su zagrizle zlato u Beogradu!

DESET GODINA ČEKANJA

Decenija rasta, uspona i padova, kritika javnosti – stručne i laičke, mjeseci i godine prolivenog znoja u polu-praznim rukometnim salama, a sve samo za jedan cilj: da Crna Gora opet stane na tron, da ,,Lavice” opet osvoje veliku medalju.

Novembar 2022. godine obilježen je emocijama. Tačno 10 godina i mjesec dana od evropskog zlata, Podgorica se našla u epicentru rukometnog zemljotresa, a ovaj je bio velike magnitude.

Često otpisivane i etiketirane kao autsajderi na mnogim takmičenjima tokom deset godina ,,sušnog” perioda, ono što se akumuliralo tokom jedne decenije – talenat, rad, odricanje i neopisiva želja i borbenost, eksplodiralo je već u prvom meču Evropskog prvenstva 2022.

Kao domaćini grupe D, tim Bojane Popović imao je jedan cilj pred sobom – ostaviti srce u ,,Morači” i nadati se da će biti dovoljno za glavnu rundu u Skoplju. A bilo je, i više nego dovoljno. Pala je Španija pred domaćim navijačima, a potres je razdrmao i one uspavane ljubitelje sporta koji su zaboravili kako ,,Lavice” znaju da ugrizu. Njemačka i Poljska ostale su u sijenci izabranica Bojane Popović, a u vazduhu se osjećala energija – ista ona iz 2012. U Skoplje se sanjalo samo o jednoj pobjedi, jednom trijumfu koji nas vodi do Ljubljanje. U veoma teškoj Grupi II na startu nas je savladala Francuska, ali znale su ,,Lavice” pobjednički recept. Rumunija je poražena 34:35!

Ljubljana: krajnji cilj i destinacija za ispisivanje još jedne rukometne bajke. U polufinalu sačekale su nas dobro poznate Dankinje, ali ih ovog puta nismo uspjeli savladati. Poraz je ujedno bio i lekcija da se mora ostati ,,hladne glave” kako bi se osvojila medalja posle 10 godina. A došla je, u ,,Areni Stožice” pred 5,380 navijača, 20. novembra 2022. godine. Borba za bronzu sa Francuskom, borba koja ni ovog puta nije mogla proći bez dramatične završnice.

Regularni dio utakmice završen je 22:22, a u produžecima pjesma prisutnih navijača i energija ,,Lavica’’ koju su ponijele iz Podgorice i Skoplja, nosila ih je velike pobjede, za konačnih 27:25 i bronze koja je imala ukus zlata.